Neoliberaal beleid en huren in De Halve Wereld

De afgelopen 10 jaar is de huursector uitgekleed, de prijzen verhoogd, veel sociale woningen verkocht en het woningtekort enorm opgelopen. Jongeren en middengroepen kunnen geen woning vinden. Door het neoliberale beleid is er weer woningnood. En de huurders dragen jaarlijks 1,8 miljard bij aan de staatskas, via de verhuurderheffing. Dit geld kan niet worden gebruikt voor nieuwbouw of verbetering of huurbevriezing van huurwoningen. Ook van bewoners van De Halve Wereld vloeit 4 maanden huur weg naar het Rijk, naar schatting tussen € 200.000.- en €300.000.- per jaar. Dat loopt via Ymere, onze moederorganisatie heeft in 2020 maar liefst 86 miljoen moeten doorsluizen. Het is niet zo dat sociale huur wordt gesubsidieerd, de realiteit is het omgekeerde: huurders subsidiëren de schatkist!

De komende verkiezingen

Wat hebben de partijen te bieden aan huurders? Wat kan onze keuze in het stemhokje betekenen? Alle partijen willen meer bouwen. Maar de plannen voor het uit het slop trekken van volkshuisvesting verschillen nogal. VVD en D66 willen doorgaan met opjagen van huurders: met jaarlijkse inkomenstoets en dreigen met hogere en marktconforme huren. Scheefwonen is hun toverwoord. En huurbescherming alleen nog voor zittende huurders. Een ander beeld leeft bij SP, PvdA en GroenLinks, zij zetten in op andere huurberekeningen en betaalbaar wonen. Zijn willen huren reguleren, ook in de vrije sector; de VVD wil dit niet, de markt moet hier het werk doen.

Veel partijen willen verhuurderheffing afschaffen of deze gebruiken voor investeringen door corporaties ( GroenLinks, CU, PvdA en SP). De CU en CDA en PvdD willen afschaffen door stevige afspraken over woningbouw te maken. De VVD en SGP willen doorgaan met verhuurderheffing en D66 wil de helft in een bouwfonds stoppen.
Veel partijen willen weer een bredere taak voor woningcorporaties, met bouwen en verhuren en voor middengroepen en ruimte om te investeren in leefbaarheid en maatschappelijk vastgoed. Komt er daarmee weer iets terug van het brede volkshuisvestingsbeleid van Nederland? En betekent dat een herwaardering voor burgers die een woning huren in plaats van hen neer te zetten als mensen die kansen hebben gemist (want geen koopwoning) en die met flexibele huurcontracten en inkomenstoetsen worden opgejaagd. Dit beeld vanuit de neoliberale koker straalt een negatief denken uit voor sociale huurders.

Sociaal blijven wonen in De Halve Wereld

Dat we trots kunnen zijn op sociaal wonen, toont De Halve Wereld. We zijn al 35 jaar een voorbeeld hoe sociale huurders met elkaar een goed leefklimaat kunnen opbouwen vanuit grote inzet voor woningen en woonomgeving.
Er is dus wat te kiezen in maart. Er klinkt nog slechts bij enkele partijen het oude geloof in de markt door, hoewel de afgelopen tien jaar de markt een publiek goed als wonen niet heeft opgepakt. En daar klinkt ook het neerkijken op huurders van sociale woningen door en het versterken van straffende maatregelen door extra huurverhogingen. Daar tegenover staan aan de koopkant de winsten van investeerders en vastgoedbedrijven. De kloof tussen huurders en kopers zal dan nog groter worden. Maar veel partijen willen naar een omslag, naar volkshuisvesting weer als publieke taak, en naar betaalbaar en veilig wonen, met woningcorporaties die hun sociale rol weer kunnen oppakken. En naar een Ministerie van VROM om het bouwen te stimuleren.
Met name GroenLinks en SP en PvdA zetten in op herwaardering van de huursector, toegankelijk voor brede groepen huurders en met vaste huurovereenkomsten en niet opjagen naar vrije sector huurprijzen. Niet meer bewoners door huurwoningen jagen, maar meer aandacht voor de maatschappelijke kanten van wonen.



Verkiezingstijd: het is tijd om het beleid te keren naar een sociaal volkshuisvesting programma.